Een week later

Goh, alweer een week later. Mijn week was er een van vele ups en downs. Vrijdag stuiterde ik tot een uur of negen, toen viel ik aan de telefoon in slaap (sorry Regina, ik hoop niet dat je het gemerkt hebt) en om 10 uur viel ik om (ik zat op de bank en viel echt om). Zaterdag en zondag ging ook wel, en in de loop van maandag en dinsdag werd ik steeds moe-er. Misschien ook vanwege de enorm verkoudheid en keelpijn die maandagochtend begon.
En dan alle mailtjes met de andere kili-gangers. Iedereen had honger, sommigen waren ziek geworden, iedereen had het over watten in het hoofd en zo geleidelijk aan veranderde het gevoel van 'once in a lifetime' in 'goh, mogen we weer terug?'.

Maar ja, dat kan niet en daarom door naar de woensdag, de dag van de huldiging tijdens de jaaropening van de Hanzehogeschool. Dat was superleuk. Zowel aan het begin als het eind van de bijeenkomst, zeg maar voor en na het praatje van Thom de Graaf, was er aandacht voor ons. Een eer om voor vele collega's en alle notabelen te staan, die voor je prestaties applaudisseren. En dan alle felicitaties na de tijd tijdens de borrel....heerlijk nog even al die aandacht.

Nu begint het werk weer aandacht te vragen. Gelukkig trekken de watten een beetje weg in mijn hoofd. Alhoewel ze 's avonds toch weer terugkomen.....

Nog een keer over viezigheid

Tsja, deze lekkere broek heb ik zes dagen aangehad. Ik kan gerust zeggen dat ik de laatste dagen enige tegenzin had bij het aantrekken van m'n kloffie...

Dag 9: de topdag

De langste dag ooit! Opstaan om half 1, tas ingepakt om 1 uur, kort ontbijt en vertrek om ongeveer half twee. Het was ZWAAR! Zwaarder dan een bevalling was de klim naar de rand van de top, die vrij groot is. We kwamen aan bij Gilmans point op 5681 meter hoog. Daar begonnen de emoties al. Grappig wat dat met je doet als je na een paar uur in bittere kou zonder drinken (alles bevroren), en zonder adem/zuurstof eindelijk boven komt op de rand van een enorme krater. Een prachtige beloning dat uitzicht op de krater met de gletsjers op de randen (waarom niet binnenin?). Maar ja, dat was top 1. Na een redelijk makkelijke klim - nog steeds zonder zuurstof en dus retezwaar- kwamen we op Stellapoint op 5739 meter hoog. Vervolgens nog een uur bikkelen en we waren op de hoogste top: Uhuru peak op 5895 meter hoog. Mooi wel even bijna 6 kilometer hoog. Het zonnetje scheen inmiddels lekker, waardoor het verblijf op de top aangenaam was. Althans voor mij, sommige anderen liepen met veel blessurepijn, hoofdpijn, misselijkheid of totale uitputting. Iedereen heeft de kraterrand gehaald, 23 collega's hebben Uhuru Peak gehaald en twee hebben Stella Point gehaald. Ik zelf heb het niet koud gehad, geen hoofdpijn, geen misselijkheid en ik was helemaal helder. Tussen het hijgend op mijn stokken leunen door, heb ik genoten. Nadat de zon opging, daarvoor was niet eens iets te zien. Al met al de moeite waard, maar

eens maar nooit weer.

M'n handen

Nu eens nietover hoe smerig ze zijn, maar een andere kijk.

Op deze foto zie je vanaf de elleboog een eerste streep. Tot zover kwamen mijn mouwen. Het is daar dus bruiner geworden. Dan een witte streep bij de pols: mijn horloge. Op mijn hand is lichtjes een verkleuring, enerzijds iets lichter omdat daar m'n band van de stok daar zat. Anderzijds is er een donkere kleur bij de wijsvinger en duim: daar is het blauw en schraal. Tien dagen in banden van stokken hangen is dus te veel😉

Dag 10: om het af te leren

Nog een klein wandelingetje van slechts 3 uur door een prachtig oerwoud en een daling van 1600 meter om het af te leren. Daar draaien we onze hand niet meer voor om. Weer ontvangen door fantastisch gezang van de 100 Afrikanen die ons hebben hebben begeleid tijdens de toch wel zware tocht. 

Daarna een lekkere lunch bij de gate en de fooienceremonie. 106 dragers, koks, gidsen, tentenkamp mensen hadden we mee. Idioot veel, maar zonder hen had ik het niet gekund!

DE TOP

Ik heb het gehaald!!!!

 

Dag 8: naar serieuze hoogte

We zijn vandaag 800 meter gestegen, ik schrijf dit op 4750 meter hoog. De ochtend was relaxed wakker worden en de wandeling viel me weer reuze mee, ik huppelde naar boven. Het tempo is echt enorm laag en ook dan hijgt iedereen, maar dat is wel de manier om er te komen. Waarschijnlijk kreeg ik ook zoveel energie door het whatsappen met Joost, die zijn eerste dag op het Praedinius heeft. En de lieve berichten van Nienk, ik heb het echt warm van gekregen. Nu moet ik rusten, eten en weer rusten want vanavond om middernacht vertrekken we! De hele nacht lopen om rond 7 uur op de top te zijn. Dat is een klim van +_1150 meter. Over het dalen wil ik nog niet nadenken. Hopelijk houd ik bereik.